Heineken Open'er Festival 2012 [04-07.07.2012] oczami/uszami Pana Boltza

Premierowy Open’er Pana Boltza. Okoliczności w końcu zaczęły sprzyjać i udało się spełnić wielką chęć uczestnictwa w tym niebagatelnym przedsięwzięciu. Na początku krążyłem na lotnisku w Gdyni jak dziecko we mgle. Nie ogarniałem ogromu tegoż eventu. Do tego brak kaloszy (epic fail nadrobiony zakupem pary używanych buciorów na pchlim targu i narażenie stóp na grzybicę) oraz zbyt duża zachowawczość ruchowa (brak szybkiego podejmowania decyzji) spowodowała niedosyt związany z ominięciem zbyt dużej ilości koncertów. Tak jest. Czuję cholerny niedosyt, ale empirycznie doświadczałem, jaki jest ten legendarny Heineken Open’er Festival. Za rok wrócę silniejszy i dokonam więcej. Póki co zerknijcie proszę na to, co mi się poukładało w głowie po wybranych koncertach. 

04.07.

Fisz Emade – Nie siedzę w rapie, ale Fisz Emade wyjątkowo mi pasuje. Cenię płytę Heavi Metal i wielce uradował mnie fakt uskutecznienia na żywo utworu Iron Maiden pochodzącego z tej właśnie płyty. Szkoda, że nie było tytułowego, ale i tak „żarło” konkretnie. Zacne otwarcie Maina. 

The Kills – Nie znam ich twórczości. Dałem im szansę na koncercie i… Musowo muszę się za nich zabrać. Alison Mosshart ma w sobie tyle magnetyzmu scenicznego, że gdyby nie czterej bębniarze odwalający kawał dobrej roboty na tyłach nie oderwałbym od niej wzroku. W sumie to w ogóle jej nie poznałem. Ostatni raz widziałem ją z ciemnymi włosami i grzywką, a teraz taka ekstrawagancja.

Björk – uczta audiowizualna. Kurczę, rzadko się zdarza, że można nacieszyć zarówno ucho jak i oko. Islandzkiej gwieździe udała się ta sztuka i z tegoż względu chylę czoło przed jej obliczem. Świta Björk również zasługuje na wyrazy szacunku. Zgrany chór wyśmienicie współgrał z wokalizami Björk. Nie mogłem oderwać oczu od wizualizacji, w której zwierzaki wodne wchodziły do martwej foki, czy innego walenia. Dodatkowo cewka Tesli wysuwająca z góry sceny. Kontrolowane wyładowania. Ochy i achy. I jeszcze ta elektryzująca końcówka Crystalline. Pięknie. Bałem się tego koncertu, bo nie siedzę głęboko w dokonaniach Islandki, ale jestem cholernie ukontentowany. Przez calutki koncert głos Björk był mocny, pewny. Tak, to był głos prawdziwej headlajnerki Heineken Open’er Festival 2012.  

Szkoda, że przed The Ting Tings i New Order wlazłem w wypełniona wodą i błotem półmetrową dziurę znajdującą się koło Tent Stage. Rozkojarzyłem się i nie myślałem już o muzyce tylko o tym, że przemokły mi ostatnie suche buty. Mokry kalosz nie działa tak dobrze jak suchy. Na szczęście szybko wysechł i morale wzrosły.

05.07.

Źle wyliczony czas przygotowań do wyjścia z pola namiotowego mało nie pokrzyżował mi planów usłyszenia na żywo jednego z najgorętszych debiutów ostatniego roku, zespołu Minerals. W rekordowym czasie pokonałem odcinek pomiędzy polem namiotowym a miasteczkiem festiwalowym. Jeżeli 5 lipca w okolicach godziny 18:30 widzieliście wariata, który zapieprzał przez teren festiwalu i zastanawialiście się o co c’mon to byłem ja śpieszący się na koncert Minerals. No i się kurczę nie zawiodłem. Filip Pokłosiewicz na wokalu daje sobie radę równie dobrze jak w studiu. Momentami coś mi nie pasowało, ale wybaczam im małe niedociągnięcia. Dopiero zaczynają koncertować z materiałem z White Tones, więc z każdym kolejnym występem powinno być lepiej. Przy moim ulubionym Hearts & The Sea troszkę sobie pośpiewałem. Pojadę banałem, ale cholerycznie miło jest usłyszeć na żywo kawałek, który katuje się na playliście przez długi czas. Napomknę jeszcze o imponującej partii trąbko podobnej w Back Track zagranej za przeproszeniem „gębą” przez Filipa Pokłosiewicza. Pozytywnie się zdziwiłem. Cieszę się, że zdążyłem dobiec na ich koncert. Nie zawiodłem się na Mineralsach. Jak to zwykłem w takich okolicznościach pisać - nie spieprzcie swojego potencjału Panowie!

Po Mineralsach szybciutko przetransportowałem się na Tent Stage, co by usłyszeć chociaż fragmentarycznie Dry The River. Wszystkie piosenki zaczynały się tak samo i podobnie kończyły, ale podobał mi się post-rockowy przepych, zacne rockowe kulminacje pod koniec utworów. Po Dry The River powróciłem na Talents Stage, gdzie dźwiękami przyciągnęli mnie Pipes & Pints. Punk z dudami? Musiałem dołączyć do młyna przynajmniej na jeden kawałek. Załapałem się na wall of death, przeżyłem i z uśmiechem poszedłem na Maina Stage w celu doświadczenia projektu Penderecki //Greenwood na żywca. Mgła w połączeniu z muzyką Maestra Pendereckiego robiła klimat. Szczerze to bałem się tam być. Poszedłem na Jamiego Woona. Zobaczyłem skromnego chłopaka z gitarą, usłyszałem Lady Luck i zarządziłem powrót na Maina. Zadziwiająco łatwo można było przedrzeć się blisko pod scenę podczas koncertu Bon Ivera. Sądziłem, że będzie bardziej tłoczno. Co do samego Bon Ivera to widać i słychać, że klasa światowa. Każdy element dopracowany. Legendarne już wręcz Skinny Love zagrane na bis zmusiło ludzi do wspólnego śpiewania. Bon Iver pozostawił po sobie dobre wrażenie. 

Po przerwie na scenę wkroczyli Panowie z Justice i sprawiedliwości stało się za dość. Oczekiwania na elektroniczne pier… uderzenie się ziściły. Walka o dobrą wstępną pozycję opłaciła się (chociaż i tak powędrowałem w zupełnie inne miejsce niż to startowe). Pomysł z przeciągłym przykucnięciem i co za tym idzie zmienieniem pozycji ze stojąco-skaczącej na prawie, że siedzącą wypadł co najmniej nieźle. Przestrzeń była tak ściśle zagospodarowana, że na lewym kolanie gościłem jedną niewiastę, a na prawej kostce utrzymywałem drugą. Dobrze, że wcinam dużo jogurtów i mam mocne kości ;D Nie, no. Świetny pomysł z tym przykucnięciem, ale kontuzjogenny. Justice zaprezentowali solidną setlistę składającą się z kawałków, które w wersji live nabierały trochę innego kształtu względem nagrań studyjnych, przez co nabierały nieprzewidywalności. Coś w tym białym krzyżu Justice jest. Ich występ był swoistym muzycznym rytuałem, a panowie tworzący francuski elektroniczy duet, stojący przy „ołtarzu” wyglądali jak kapłani wyznawców Muzyki.

06.07.

Mój ulubiony Open’erowy dzień. Ja to takim bardziej indie rockowym muzycznym pożeraczem jestem i najbardziej zacierałem rąsie na ten właśnie dzień.

Na dobry początek końcówka koncertu L.Stadt, który już w tym roku słyszałem, bo zawitał do moich rodzinnych Tarnowskich Gór. Dobrzy są. Co rusz to potwierdzają.

Na koncert Bloc Party czekałem latami. Brytyjski zespół odcisnął mocne piętno na moim muzycznym mniemaniu. Nie spodziewałem się fajerwerków, bo najlepsze lata Bloc Party mają już za sobą, ale z pewnego poziomu się schodzi. Nie zeszli. Utwory znane wzdłuż i wszerz, katowane na domowych playlistach zabrzmiały zacnie na żywo, czego dowodem może być stopień wygenerowania potu z mojego organizmu i szybkość ewakuacji spod sceny w celu nabycia napoju. Mało, że stare hiciory kopały jak zawsze to jeszcze nowe kompozycje zaserwowane przez Brytyjczyków brzmiały korzystnie. Niech no już czwarty album Bloc Party wpadnie mi w ręce ;D Zwrócę jeszcze uwagę na zjawiskowe okoliczności przyrody. Nawet Kele Okereke zauważył co się wyrabiało na niebie w czasie koncertu. Swoista orgia słońca z chmurami. Coś niesamowitego.

Jeden, drugi, trzeci, czwarty, piąty… Co ja liczę? Siniaki po koncercie Franz Ferdinand (być może kilka zostało po Bloc Party). I wiecie, co? Żadnego nie żałuję. Wyhasałem się po trzykroć (ukłony dla ludzi z lewej strony z interakcję). Zabawa przy zjawiskowym koncercie Szkotów była przednia. Usłyszałem Take Me Out w wersji live! Na samą myśl aż mnie dreszcz przechodzi. Alex Kapranos z ekipą zaserwowali solidną dawkę rockowego grania na nie bójmy się tego słowa światowym poziomie. Oprócz starych osłuchanych kawałków zagrali również nowe z nadchodzącej czwartej płyty długogrającej. Zaprawdę świetny koncert zwieńczony godnie brzmiącym i wyglądającym zbiorowym maltretowaniem perkusji przez wszystkich członków Franz Ferdinand. Po upewnieniu się, że to już na pewno koniec podśpiewując This Fire zebrałem się raptownie i dbając o gospodarkę wodną udałem się do wodopoju.

Po wszystkiemu, czym prędzej udaliśmy się na Tent Stage, bo tam władzę przejął M83. Usłyszałem na żywo Midnight City! Tylko na tym mi zależało ;) Doceniam wydłużoną względem wersji studyjnej solówkę saksofonową. 

07.07.

Zagrałem va banque. Poszedł na koncerty w trampkach i bez peleryny. To była błędna decyzja. Przynajmniej jest co wspominać ;)

Ostatni dzień Open’era rozpocząłem od spotkania z Cool Kids of Death. Odśpiewałem Armię Zbawienia i wyruszyłem na Talent Stage, aby usłyszeć przedstawicieli post-rocka na Open’erze. Podczas koncertu Keira Is You rozpętała się solidna ulewa. Mimo to chłopaki nie dali za wygraną. Mało tego wykorzystali aurę jako atut. Zdecydowanie jeden z koncertów, które najbardziej zapadły mi w pamięć. Całe szczęście, że na Alter Space występ zespołu Psychocukier przesunięto o dłuższą chwilę.

Moje drugie spotkanie z Psychocukrem uważam za równie udane jak pierwsze. Niecierpliwie czekałem, aby przekonać się na własnych uszach jak nowy album rockowego trio sprawdza się na koncercie. Przy „Królestwie” świetnie malowało mi się kaloryfery, szlifowało i lakierowało drewniane poręcze (true story). W sumie malowanie ścian też szło gładko (true story x2). To dlaczego materiał z trzeciej płyty Sajkoszugar miałby się nie sprawdzić na żywo? Wyskakałem prawie cały występ. Rock and roll się trzyma i ma się dobrze.

W międzyczasie ulewa ustała. Pozostawiła po sobie ogromne kałuże, które później przeradzały się w błotniste bajorka. Już mi było wszystko jedno i tak byłem przemoczony. Zaraz po wyjściu z Alter Space dobiegły mnie dźwięki z Main Stage, które planowo powinny należeć do Mumford & Sons. Tak też było. Publika szalała. Ja też zachowawczo z tyłu wytupałem nową kałużę. Świetnie radzą sobie w warunkach plenerowych. Cieszę się, że chociaż fragmentarycznie udało mi się załapać na ich koncert.

Po Mumfordach przyszedł czas na The Mars Volta. Nie przekonali mnie. Nie było mi szkoda pójść na inną scenę. Po 30 minutach od rozpoczęcia koncertu podjęliśmy decyzję o wycieczce na Tent Stage. 

Na Friendly Fires istne szaleństwo. Zespół, któremu kibicuje od pierwszej płyty sprostał moim oczekiwaniom i spokojnie mogę rzec, że jestem usatysfakcjonowany. Końcówkę Friendly Fires musiałem sobie podarować, gdyż na Mainie pojawił się duży X, czyli element wystroju charakterystyczny dla kapeli The xx.

W rankingu na największe zaskoczenie Heineken Open’er Festival 2012 na pierwszym miejscu typuję brytyjski projekt The xx. Unikając przemocy wszelakiej przyznaję, że nie spodziewałem się po nich jakiegoś wielkiego występu, a tutaj ryps! Ależ to był koncert. Cud miód i orzeszki.  Zmysłowy, klimatyczny i subtelny. Moim zdaniem występ The xx był w pierwszej trójce najlepszych koncertów Open’era (rzecz jasna, na których byłem). Naprawdę jestem pełen uznania dla Iksów. Może dlatego, że brytyjskie trio łączy liryczne oblicze Foalsów i post-punkowość Interpola, czyli atuty, które bardzo cenię? Genialne Crystalised, w Gdyni zabrzmiało niezwykle korzystnie. Jak można zagrać epicki kawałek jeszcze bardziej epicko?! Kiwałem głową z niedowierzaniem, że można z tego utworu coś jeszcze wyciągnąć.  Ogólnie odnoszę  wrażenie, że piosenki The xx na żywo brzmią jeszcze lepiej niż na albumie. Teoretycznie niewymagające, proste piosenki, a jednak kopią. Na koncercie zamykającym występy na Main Stage zapomniałem o przemoczonym obuwiu. Stałem w dziurawych trampkach w kałuży i za nic miałem fakt, że czuję wilgoć. Miałem ciarki, ale nie z zimna. To efekt delektowania się dźwiękami generowanymi przez zespół założony w Londynie. Dodatkowy plus za wiszący nad zespołem „X”, który po odpowiednim skierowaniu nań światła tworzył cień i tym samym były dwa „X”. Pięknie to wyglądało, moi mili.

Podarowałem sobie początek SBTRKT, ponieważ nie mogłem oderwać stóp od ziemi podczas The xx. Nie z powodu, że mnie przyssało błoto, ale po prostu chciałem chłonąc każdą sekundę ich zjawiskowego show. Gdy już dotarłem na scenę namiotową sukcesywnie przedzierałem się w najlepsze możliwe miejsce. SBTRKT również nie zawiódł. Mocarne brzmienie i jego klawe popisy na perkusji. Godne zakończenie Open’era. Tylko mógł jeszcze dłużej zagrać. Jeszcze bym poskakał trochę ;)

I tak oto wygląda moja prowizoryczna, daleka od ideału relacja z Heineken Open’er Festival 2012. Pierwsze koty za płoty. Ach, to był piękny czas okraszony zjawiskowymi grupami muzycznymi. Czemu te cztery dni tak szybko mijają? Nieporównywalnie szybciej niż zwykłe szare dni. 

Za rok przyjadę z kaloszami. Nawet jak prognozy będą przepowiadały pieprzoną suszę. Dziękuję za uwagę.